Moskeebezoek, een impressie

Gebedshuis. Theehuis ook…

Door het donker komen we aangefietst. Enkele mannen komen net uit de moskee, ons tegemoet. We groeten en vertellen waar we voor gekomen zijn. Een van hen helpt behulpzaam met de deur, geeft adviezen voor de fiets: wel op slot zetten hé! In de hal doen we als vanzelfsprekend onze schoenen uit. Er ligt prettige vloerbedekking, al is die duidelijk niet nieuw en veelbelopen. Op de hoeken omgekruld. Oppassen, anders struikel je bij de overgang van het ene naar het andere kleed. We lopen verder en komen in de ontvangstruimte, een kale tafel en dito stoelen, op de tafel alles wat nodig is voor koffie en thee: bekertjes, Nescafe, suiker, melkpoeder, theezakjes. Beetje rommelig, maar wel schoon.

We horen van deze tafel. Dat mannen direct na het gebed hier hun verhaal vertellen, hun trauma delen van de oorlog waaruit ze ontsnapten, van de familie die nog ‘in het vuur’ is. Zij zijn dan nu wel ‘buiten het vuur’, maar hebben het daar extra moeilijk mee: de familie leeft in angst en jij bent hier in een veilig land. Ondragelijk gemis en verlangen en innerlijke strijd. Slapeloze nachten met de telefoon naast het bed. Opgeschrikt worden in je slaap; wat zou er deze keer zijn? Hoe kort is het nog maar geleden dat er twaalfhonderd mensen omkwamen, bij weer een aanslag, gruwelijk, onmenselijk. Weten wij het nog?

We zijn bij mensen die door het donker gekomen zijn en met hun ziel nog in het donker verblijven. Bij de vele grensovergangen die ze op hun vlucht namen, struikelden zij de vrijheid in, maar hoe vrij zijn ze? Hier is een luisterend oor, hier zijn lotgenoten. Hier is koffie, thee, tijd, gedeelde tijd, die maar geen geheelde tijd wil worden….